روزهایش همه درگیر جهان بینی شد!
بغض هایش همگی مایه ی بدبینی شد!
رفت عاقل شود و شاد بماند اما,
جبر حاکم شد و حسش همه تلقینی شد!
دل بیچاره شکست از دل سنگ بعضی,
جنس قول همه ناخواسته که چینی شد؛
عشق پر زد که به مهتاب رسد اما حیف,
عصر آهن شد و دنیا همه ماشینی شد!
هرکه آمد غمی از دوش زمین بردارد,
رفت مکتب زد و آموزگر دینی شد!
گوش آدم کر و قلبش تَلی از سنگ شد و,
"آدمیت" لکه ی چرکی ننگینی شد!
1/5/1391
ممنونم از اینکه منو قابل می دونید و به خوندن شعرای زیباتون مهمونم می کنید,متاسفانه مشکلی هست توی سیستم من که نمی تونم براتون نظر بذارم,ولی همیشه میام و می خونم شعرای زیباتونو,امیدوارم منو ببخشید,موفق باشید!
آنقدر دوری از من و بیگانه ای که من...
دارم فرار می کنم از خانه ای که من...
هر روز بیشتر به هوای تو زنده است؛
این سایه ی خمیده ی دیوانه ای که من...
گنجشک می شوم که تو پرواز من شوی؛
اما تو دور می شوی از لانه ای که من...
این بار با نوازشت از خواب می پرم,
تو گریه می کنی به سر ِ شانه ای که من...
و شمع می شوی که بسوزی ولی چه سود؟!
سوزانده این سکوت تو پروانه ای که من...
مجنون ِ قصه ای که گرفتار عقل شد,
اینجا سروده لیلی ات افسانه ای که من...
تنها امید من به همان فال حافظ است؛
تنها امید من! نرو از خانه ای که من...
وقتی دلت هوای هنرنمایی کرده بود و...
تندیس بالِریَن زیبای نَجیب را از بلورهای یخ تراشیدی تا نماد بهشت کنی
وناگهان
سُرخورد از دست هایت
وافتاد به قعر این جهنّم گناه اندود بین مترسکهای آدمخوار!
و حالا که
تا زانو فرو رفته در قطرات ذوب شده اش
باور کرده
تاوان هنرنمایی تورا او باید پس بدهد!!!
آنقدر شفاف می درخشی که ماتت می مانم
و فراموشم می شود مشعل به دست ایستاده ای تا آزادی را معنا کنی و مقابلت این پورتره ی معصومیتی نیمه جان که هنوز تشنه ی در بند بودن است!
یادم می رود که حالا دیگر خاکستری شده ام درمشت باد که فوتم کند تا به شهر قاصدک های از همه جا بی خبر برسم
باز می پیچد صدای افتادنت در گوش دیوارهای این سلول بی ملاقاتی
و دست های قلم شده ام حک می کند
.
.
.
قصه به آخر رسید
باز گوشه ای از این اتاق لا به لای تمام کاغذها مچاله شده ام و... .
آمار نشان داده تو امسال می آیی
حافظ که به من گفت در این فال می آیی
بی بال و پری , پر شدی از نشئه ی تردید
آهسته ولی مملوء جنجال می آیی
پیغمبر معصوم نگاهی که ندیدم
بت ساختم از سایه ی تو,حال می آیی؟
من شادتر از شعر تو شعری نسرودم
هستی منی از پس آمال می آیی
این بافته ی رج رج پر نقش خیالت
شالی شده,سرد است,تو بی شال می آیی!
سرو منی از ظلمت جنگل چه هراسی؟
فانوس به دستم و تو خوشحال می آیی...
آنقدر سنگین که ته نشین شوی در عمق مرداب اول شخص مفردی ات.
وقتی برچسب ها منتظر نشسته اند تا روحت را تجزیه کنند؛
دست روی دست بگذار...
بگذار همه چیزت را باد ببرد...
وقتی خودت رامثل عروسک کهنه ات در آغوش گرفته ای و هربار محکم تر از بار پیش سیلی می زنی که مبادا خواب تورا بدزدد؛
چه فرقی می کند؟
خواب یا بیدار؟مرده یا زنده؟
تلخ که باشی عسل هم به کامت طعم قهوه های زهر مزه ی برزیل را می دهد!
باز تو زیر آوار می مانی؛
التماس می کنی که بیرونت بکشم !
و ترس روحم را قبضه می کند,که اگر با این شاخه های خشک و پوسیده ی وصله شده به تنم دستهایت را لمس کنم ؛
آتش بگیرم و
تو زیر آوار بمانی . . .
و بمیریم !
. . .
به تونزدیک می شوم تا کمکت کنم
اما
مثل همیشه نا خود آگاه آوار کنار می روند؛
تو باز هم نیستی ...
و من می مانم با یک بغل یأس و سایه ای از تو که هنوز هم دوری و. . .!
وقتی رشد کردیم و گلیممان برایمان کوچکتر شد و پاهایمان از گلیم درازتر. . .
وقتی آرزو کردیم یک بار دیگرلباس های پنج سالگیمان را بپوشیم . . .
وحالا. . .
عنکبوت ها دربان غار دهانمان شده اند,تا مبادا هجایی بیرون جهد از تنگنای دلمان.
ماسک های مضحکمان فریب می دهند دیگران را .
و هرروز صبح که رنگ بالش های گچی رنگمان به موهایمان سرایت میکند؛
اثبات زجرآورآخر خنده گریه شدن است!